माझं आयुष्य….
कधी कुणा न कळलेला न उमगलेल
अवघड अश्या शब्दात अडकलेलं
जणू सागराच्या लाटांनसारख काहीसं
कधी उफाणेल याचा वेध नसलेलं
हवामान खात जसा नेहमीच चुकव
तसाच सागळच काही विस्कटलेल
आठवणी चा कल्लोळ भारती सारखा
ना अंत ना अर्थ त्या भावनांना
दगडावर आपटून विखुरलेल्या थेंबासारखं
ना दु:ख ना व्यथा ना गोडवा त्यांसी
किनार्या जवळ असूनही दूर असा
मनात ओढ असूनही निशब्द असा …
कोणत्याही टिप्पण्या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा